Клайд

​

    Гэтая каманда актыўных, захопленых сваёй справай людзей, зрабіла нямала музычных мерапрыемстваў. І калі раней можна было казаць пра тусоўкі, спачатку гарадскога маштабу, потым абласнога і рэспубліканскага, то ў снежні дзевяноста дзевяць арганізатары замахнуліся ніяк не менш, чым на міжнародны фестываль.

    У ліку замежных гасцей значыліся тры групы з Украіны - «Brem Stocker» (Роўна), «Ціхая думка» (Ковель), «Chant Moulin» (Роўна), а таксама панк-каманда з расійскай сталіцы з грозным назвай «Банда чатырох». З айчынных калектываў ўдзельнічалі «Жалезная логіка» (Мінск), "Тытул" (Орша), «Эйн-Соф» (Магілёў), «Авангардшкола» (Слуцк), «Інтэрвенцыя Джа» (Магілёў).

    Тут таксама здарыўся дэбют дагэтуль нікому не вядомага трыо «White Night Blues» з Бялынічаў (музыкі ў той момант сцвярджалі, што гэта зусім не група, а разавы праект, падрыхтаваны спецыяльна для дадзенага фестывалю). Цяпер-то ўжо ўсім добра вядома, што гэты «разавы праект» расцягнуўся з лёгкай рукі арганізатараў «Апошняга эшалона» на два дзесяткі наступных гадоў.  

    На жаль, здымкаў з выступу гурта на «Апошнім эшалоне» не захавалася, але засталіся здымкі, дзе захаваная рэакцыя публікі ў момант канцэрту «White Night Blues». Што цалкам супадае з апісаннем спадара Шуму ў яго фестывальным справаздачы або «ўспамінах аб некаторых музычных падзеях першага месяца зімы», якія ён прадставіў на суд чытачоў у сваім часопісе. Зусім нядаўна гэты цудам ацалелы нумар быў знойдзены на паліцах сёе-каго з рок-архіварыусаў. Вось што ў ім было напісана:

    «Ледзь музыканты з'явіліся на сцэне, як я даведаўся аднаго з іх - гітарыст Эйн-Соф, Юрый Несцярэнка. Двое іншых, мяркуючы па ўсім, прыехалі з Бялынічаў. Ўзрост і тое, як зладжана і ўмела кіраваліся з інструментамі музыкі, гранічна ясна давалі зразумець, што на сцэне сапраўдныя прафесіяналы. І першая кампазіцыя лёгка даказала гэта. Раманаў наперадзе піў віно з горла, адцягваючы гэтым мяне (Блін! Цікава-то як!), А гледачы ўжо апладзіравалі паспяхова распачатай выступлення. І тут г-н Несцярэнка ўсіх ашаламіў. Гэта, паводле яго слоў, яшчэ не выступ, а маленькая размінка! Оп-па! І вось тут пачаўся выступ! Хваля блюзу ахвігіцельны якасці і меладычнасці ўварвалася ў гэтую залу так лёгка і імкліва, што ўсе, анямелыя, сядзелі некалькі хвілін, папросту Балдзео ад такога павароту падзей. І тут не вытрымаў Раманаў. Ён ірвануў да сцэны і пачаў з веданнем справы танцаваць. Вакол станавілася ўсё гарачэй і гарачэй. Раптам, з-за сцэны выскачыў Змей і, апынуўшыся побач з Раманавым, падтрымаў ініцыятыву. Да сцэны з усіх бакоў пачалі збягацца людзі! Я ніколі не бачыў, каб такая куча народа пад сцэнай танчыла, ніколі! Менавіта танчыла, ня кідалася і ня душылася, а танчыла стары добры блюз і рок-н-рол! Танчылі і ў адзіночку, як маглі, як умелі, і парамі, прыціснуўшыся адзін да аднаго шчокамі. Як гэта было выдатна, божа, як было прыемна усё гэта бачыць і адчуваць!

    Ну, а музыкі, натхнёныя такой аддачай публікі, ўзяліся за справу з падвойным энтузіязмам. Песні гурта чаргаваліся са старымі інструментальнымі хітамі, гітарыст наварочваў адно сола складаней іншага. На тварах музыкаў блукалі шчаслівыя ўсмешкі. А калі на сцэну выбег саксафаніст з Лаўс ДЭО і закаціў імправізацыю, усё папросту завылі ад захаплення! Я не думаў, што з'яўляюся прыхільнікам блюзу, але тая сіла, што пацягнула мяне да сцэны, казала менавіта пра гэта!

    Эх! Пабольш бы падобнага якасці музыкі на нашай сцэне, пабольш бы такога свята! ... »