Фестываль "Рок-Кола", Наваполацк, Гарадскі парк культуры,

30 чэрвеня - 1 жніўня 2001.

Так супала, што славуты фестываль «Рок-кола» у горадзе Наваполацку пачынаўся адразу.

Музыкаў White Night Blues з Мінска ў Бялынічы прывёз на сваёй машыне сябар гурта,  выдатны чалавек Юра Яўсееў. Усяго толькі ноч аддзяляла адзін фестываль ад другога. Адпачынак, ранішняя рэпетыцыя - і ў шлях! З раніцы высунуліся ў Наваполацк з іншым нашым таварышам Алегам Койдам за рулём (з якім, дарэчы, ездзілі на Манеўры і іншыя мерапрыемствы ў 2000-м годзе – гл. раздзел «Гісторыя»). У Наваполацку меўся адбыцца ўсяго толькі другі выступ White Night Blues у новым складзе: Аляксей Палаўчэня (Магілёў) – ударныя; Юрый Несцярэнка (Бялынічы) – гітара, вакал; месца бас-гітарыста часова займаў сесійны музыка Валерый Падукаў (Мінск).

   Па маштабах сваіх «Рок-кола» нічым не саступаў сталічным фестывалю, а ў некаторых адносінах і тут ты праходзіў у сталічных фестывалях, а ў некаторых адносінах і тут харчаванне ва ўтульных кафэ па ўсім горадзе, і аплата транспартных выдаткаў, і ганарар за выступ – усё разам нябачаная для беларускага рокера раскоша (па айчынных мерках). У стаўленні саўндчэкаў, працы гукарэжысёраў, абслугоўванні апаратуры – ніякіх пытанняў, усё на высокім прафесійным узроўні. Інфармацыйныя нюансы - запрашэнні, рэгістрацыя, праграмкі, бэйджы - усё наладжана, маса маладых людзей задзейнічана, як валанцёры, кур'еры, распаўсюджвальнікі і г. д.

Што сказаць - тут назіралася вялікая арганізатарская праца, якая, увогуле, павінна быць звычайнай справай. Але на той момант - для рэгіянальнага фестывалю - стала хутчэй рэдкім выключэннем. І кіраваў гэтай працай не хто іншы, як Аніса (незабыўны і непераўзыдзены Сяргей Анішчанка, знаёмства з якім у White Night Blues адбылося год таму на віцебскім фестывалі «Рок апоўначы»).

    Усяго, каля 35 гуртоў удзельнічала ў наваполацкім рок-свяце. Дарэчы, прыкладна столькі ж было на ўчорашніх "Вялікіх манеўрах". Але самае дзіўнае, што за выключэннем, мусіць, дзвюх каманд, удзельнікі гэтых глабальных рок-форумаў не паўтараліся. Разам за чатыры фестывальныя дні ў Мінску і Наваполацку выступіла прыкладна шэсць з паловай дзесяткаў паўнацэнных, дзеяздольных творчых калектываў!

Гэта былі, сапраўды, шчаслівыя часы беларускага року!