Nazywano go wielkim metropolitalnym festiwalem rockowym, który stał się finałem serii eliminacyjnych „Rock Maneuvers”, odbywających się w drugiej połowie 2000 roku - pierwszej połowie 2001 roku w mińskiej „Rock Cafe”. Rock League pod przewodnictwem Igora Żukowskiego podjęła się zorganizowania tak pracochłonnego i długiego procesu.

 

    Comiesięczne imprezy (rodzaj wstępnych mini-festiwali, na których wyłaniani są kandydaci do finału) odbywały się pod nazwami odpowiadającymi stylowi ich muzyki.  Na przykład „Manewry metalowe”, „Manewry punkowe”, „Manewry ludowe”, „Manewry bluesowe” itp. Wyboru dokonano w drodze głosowania publiczności.

    Grupa White Night Blues zgodnie z logiką rozwoju wydarzeń okazała się podążać w bluesowym kierunku, którego potrzebowali. Debiutując na jednym z połączonych koncertów w Rock Cafe we wrześniu 2000 roku, już w październiku WNB zostało laureatami Blues Rock Maneuvers.

Nawiasem mówiąc, wrześniowy koncert był debiutem zespołu w stolicy – muzycy nigdy wcześniej nie grali w Mińsku. Było to bardzo przydatne doświadczenie, gdyż poziom występów kapel rockowych w stolicy znacznie przewyższał średnią krajową – dotyczyło to zarówno lokalnych muzyków, jak i gości (więcej o występach w Rock Cafe zob. Sekcja historii). Było więc kogo słuchać, było co oglądać i oczywiście zaczęły się znajomości z kolegami z różnych miast.

    Na jesiennej selekcji „White Night Blues” wystąpili w następujący sposób: Alexander Shilin na basie, Stepan Bobkov na perkusji, Yuri Nesterenko pozostał na gitarze i wokalu . Jednak po  ten skład wygrał w swojej nominacji, pod koniec roku sekcja rytmiczna w ilości „obu-dwóch” opuściła grupę razem. Rok później Shilin i Bobkov ponownie połączyli siły z Nesterenko w jego równoległym projekcie Nestor Band (później Nestary Band) z WNB. Ale na okres początku 2001 roku lider   "White Night Blues" musiał szukać innego basisty i perkusisty, który wystąpiłby w finale wspaniałej akcji rockowej wymyślonej przez "Rock Liga".  

Na basie okazał się muzyk sesyjny z grupy „Egoist” Valery Padukov. Miejsce za perkusją zajął Aleksey Polovchenya (który jednocześnie próbował swoich sił jako perkusista w ludowym projekcie swojego brata Andreya Polovchenya pod nazwą "Free Art District").

    Ponad trzydzieści zespołów wystąpiło na dwóch scenach podczas pełnych festiwalowych dni. Finaliści na Dużej Scenie Sali Koncertowej. A na Małej Scenie („Rock Cafe”, piętro niżej) – grupy, które wcześniej brały udział w koncertach i wydarzeniach Rock League.

 

    Jakość zdjęć pozostawia wiele do życzenia, ale mimo to przetrwały.