To miejsce naprawdę zasłużyło na swoją nazwę - i było tam dużo gór (w sensie zalesionych wzgórz i zbocza) wystarczy. Jak faceci na harleyach i quadach na stromych odcinkach tras motocyklowych w samym środku lasu. A ze sceną do występu zespołów rockowych  wyszło bardzo fajnie.

     Na przykład wspinasz się po dość stromym zboczu - trawa i sosna brzytwa, nagle wzniesienie prawie do kolan równo z rosnącymi wokół drzewami, nagle pojawia się platforma.  Nawet nie plac zabaw, a ogromna scena, ogrodzona barierkami ochronnymi. Zestaw sprzętu, nie gorszy niż  w sali koncertowej „Mińsk”: ogromny zestaw perkusyjny, kilka monitorów, stojaki na klawisze i gitary, dużo mikrofonów, stosy gitarowe, stosy basowe , a ta panorama wieńczy to muzyczne bogactwo, rozlokowane gdzieś daleko.

     При попытке  всмотреться в эту даль ты оказываешься на краю отвесного обрыва – а внизу искуственная dolina - w naszym przypadku płaska powierzchnia parkietu - ze starym wojskowym transporterem opancerzonym z boku, gdzie siedzą inżynierowie dźwięku i inżynierowie oświetlenia. A jeśli spojrzysz z ich strony, okazuje się, że widzą cię na szczycie ogromnej ziemianki z zielonymi niegdyś bramami i czerwonymi gwiazdami, miejscami dość zardzewiałymi. Cóż, po prostu jakaś mieszanka socrealizmu i postmodernizmu.

     Dopóki nie nadszedł pierwszy dzień koncertu rockowego, który zaczął się dopiero w przedzachodnim słońcu obozowa kuchnia z pięknymi kucharzami, które podzieliły się tym poczęstunkiem, i striptiz innych piękności pod pozorem mycia motocykli, i niesamowite triki brawurowych kaskaderów, i bitwy na paintball, i wszechogarniająca i uniwersalna bachanalia - w najwyższym i najmilszym tego słowa znaczeniu słowo. Żadnych konfliktów, żadnej pijackiej rozpusty czy chamstwa - wyjątkowa życzliwość i wzajemny szacunek ogromnej liczby zupełnie obcych sobie ludzi.

     Muzycy, z którymi miński White Night Blues krzyżowali się już na innych festiwalach, występowali: i autor wszystkich piosenek Jura Michajłow; Mohylewska grupa hard'n'heasia „Aphasia” zaprezentowała swój program jak zwykle na poziomie; Uwielbiany niegdyś przez wielu „Iris7”, grający subtelną, inteligentną muzykę z pogranicza rocka, soft jazzu i funku – wszystkie te zespoły zagrały koncerty na pełnych obrotach. Grupa "IQ48" spisała się znakomicie - podobno nakręcili film o swojej pracy i wszyscy obecni byli zadowoleni ze swojej gry przez chyba dwie i pół godziny.

      grali tego samego wieczoru, a kto następnego dnia, teraz bardzo trudno sobie przypomnieć. Ale warto zauważyć, że wszystko było w porządku z dźwiękiem, światłem i fajnym programem muzycznym na tym pokazie rowerowym.